Çocuğunuzu güldürmək üçün qeyri-adi bir şey icad etməyinizə ehtiyac yoxdur. Uşaqlar yalnız sevincdən deyil, xoş ünsiyyətdən, oyundan ləzzətdən və ya … sadəcə həyatdan da gülürlər. Bəzən əvvəlcə gülməyə başlayırlar və yalnız sonra uyğun bir səbəb axtarırlar - ətrafdakılara gözlənilməz əyləncələrini izah etmək.
İnsan bədənində gülüşdən məsul olan xüsusi bir hormon var. Bu endorfindir. Uşağın bədəninin xüsusiyyəti, endorfin hormonunu bir yetkindən daha çox miqdarda istehsal etməyə qadir olmasıdır. Yenə də … Bəzi valideynlər sualdan narahatdırlar - uşaq niyə gülmür? Bu, xüsusilə körpənin şiddətli zehni travma keçirmədiyi, adi bir ailədə böyüdüyü zaman doğrudur. Bəs uşaqların yoluxucu gülüşü haradadır? O hara getdi? Niyə eşitmirsən? Uşaqların gülüşü valideynlərə uşağın yaxşı getdiyinə dair açıq bir siqnaldır. Belə bir siqnal alınmadıqda, valideyn həyəcanı başa düşüləndir. Bu normal bir yetkin reaksiya. Təəssüf ki, narahatlıq boş yerə deyil. Endorfinin başqa bir ümumi adı var - "rifah" hormonu. Bir çatışmazlıq bir uşağın zehni sağlamlığını çox təsir edə bilər. Hər halda ən yaxşısı uşaq psixoloquna müraciət etməkdir. Niyə uşaq gülmür? Əsas səbəblərdən biri uşağınızın davranışı və öz davranışınız üzərində həddindən artıq nəzarət ola bilər. Uşaq valideynlərin ruhi vəziyyətinə son dərəcə həssasdır. Tez bir zamanda "layiqli" davranışı mənimsəyir və eyni zamanda hisslərini də idarə etməyə başlayır. Ancaq nadir hallarda onları yüksək səslə ifadə edir. Bəzən körpənin "çox xoşbəxt" olması olur. Lakin, çox axmaq göründüyünü bəhanə edərək dərhal "sifariş ver" çağıraraq geri çəkilir. Sonradan, uşaq, valideynlərinin gözündə axmaq və gülünc görünməməsi üçün həddindən artıq özünü idarə edərək, duyğularını müstəqil olaraq məhdudlaşdırmağa başlayır. Bəzən elə olur ki, uşağın düşüncələri mövcud vəziyyətə uyğun gəlmir. Başqa bir gülməli, emosional körpəyə görünən şey kədərli və hətta acınacaqlı görünə bilər. Məsələn, uşaqlar əylənmək üçün bədbəxt bir pişik balasını sinfə gətirəndə hər kəs əylənəcək və uşağınız ona rəhm edəcəkdir. Yetkinlər valideyn hisslərinə xəsisdirlərsə, demək çətin ki, uşaqdan fərqli bir reaksiya gözləyəsən. Bir yaşınadək uşaqlar belə tutqun, gülməz və ətrafdakı dünyadan ayrı ola bilər. Belə hallarda, valideynlər uşağın diqqətini kifayət qədər edib-etmədiyini, körpənin şən və şən olması üçün hər cür şərait yaradıb-yaratmadığını düşünməlidirlər.
