Körpələr hər gün doğulur, lakin valideynləri həmişə psixoloji olaraq doğumlarına hazır deyillər. Hər kəs uşaqların nə üçün olduğunu və xarici görünüşləri ilə həyatın nə qədər kökündən dəyişəcəyini bilmir.
Yalnız bir neçə on il əvvəl, belə bir sual prinsipcə qaldırılmamışdı, çünki bir ailədə bir uşağın və ən yaxşısı iki uşağın olması təbii qəbul edilmişdir. Uşaqsız yaşayanlar onları steril hesab edərək yazıq oldular. Şüurlu bir uşaq sahibi olmaq istəyi olmaması fikri demək olar ki, əxlaqsız hesab olunurdu.
Bu gün bir çox insan, uşaqları düşünməyə qərar vermədən əvvəl uşaqların niyə lazım olduğunu düşünür. Bu, xüsusilə ilk uşağa aiddir, çünki ailədə artıq uşaqlar olduğu hallarda bu sualın cavabı daha asandır - müqayisə ediləcək bir şey var.
Müasir bir insanı yalnız nəslin hər hansı bir canlı üçün xarakterik olması ilə inandırmaq çətindir. Reproduktiv instinkt insanlarda da mövcuddur, lakin buna şüurlu yanaşma onu heyvanlardan fərqləndirir. Çox vaxt dəqiq bir şəkildə övladları olmur, çünki bir şey qurban vermək istəkləri yoxdur. Uşaq sahibi olmaqdan imtina edənləri yalnız özləri üçün yaşayan eqoist hesab etsək də, bu, sonuncunun həyat keyfiyyətinə təsir göstərmir. Hamının qocalığına və ya onsuz da olduğuna görə uşaq dünyaya gətirmək də ən yaxşı fikir deyil. Buna görə də motiv daha ciddi olmalıdır.
Bəzi insanlar körpələrin qocalıqda böyük bir köməkçi olduğunu düşünür və bu uşaqlara sahib olmağı uzunmüddətli bir investisiya olaraq qəbul edirlər. Ancaq bu tamamilə doğru deyil. Yerli uşaqların yaşlı valideynlərə qayğı göstərməməsinə, övladı olmayan təqaüdçülərin özlərini yaxşı hiss etməsinə dair bir çox nümunə var.
Psixologiya səviyyəsində bir çox cütlük uşaq sahibi olmağa can atır, çünki ailəni fərqli bir sosial mərhələyə keçməsinə imkan verən ailəni daha dolğun edən odur. Doğrudan da, uşaq həyat yoldaşlarını bir araya gətirir və ailə həyatını fərqli bir baxımdan görməyə imkan verir. Ancaq münasibətlərdə hər şey qaydasında deyilsə, onda bu şəkildə bütün çətinlikləri həll edəcəyini gözləməməlisiniz.
Uşaqlara ehtiyac olub olmadığı probleminə ən düzgün yanaşma, onlara olan məhəbbətə əsaslanır. İlk uşağın təbəssümündən gələn xoşbəxtliyi ən bahalı maddi məhsullarla dərindən müqayisə etmək çətindir. Uşaqlar çox şey tələb edirlər, amma heç də az deyil və valideynlərinə verirlər. Buna görə bir uşağın doğulması yalnız ən yüksək möcüzə deyil, həm də ən böyük xoşbəxtlik hesab edilə bilər.
